طراوت باران

باز از پشت ســـــــــــیاهی های دور

گرگ شب ، خورشــــید زیبا را درید

روزگار آســـــــــــمان تاریک و تار

باز دیو غصه ها از راه رســــــــــــید

مانده ام تنها در این یابوی  شـــــب

در هــــ‌ـراس از زوزه های بی کسی

آسمان خــاموش و من تسلیم ترس

مانده ام با عالمی  دلـــــــــــواپسی

در نگاه خیس و باران خـــــورده ام  

طفل مــــــــاه  آسمان  گم می شود

باز از این آتـــــــــــش  هجران من

سیل در سامان    مــــــردم می شود

 بانگ فریاد ســـــکوت دشت شب

موی را برقـــــامت من راست کرد

با من تنها  در این دشــــــت غریب

دیو شب هرآنچه را می خواست،کرد

با هــــــــمه افســونگری های زمان

باز با عشق قـــــــــــناری سرکــنم

رخصـــــــتی ده ای خدای عشق ها

خــــــــــــلوتی کوتاه  با دلبر کنم

باز هم در دامن شـــــــــب می شود

دفترو شعر و قلم ، همـــــــــــبسترم

می نویسم باز از پــــــــــــــرواز تو

با تو تا شهر ســـــــــــتاره  می پرم

می نشیـــــــــــنیم روی ابر خاطره

قصه های عشق انــــــشاء می کنیم

روی دشت یاس و گل های ســـفید

عقده های ســـــینه هارا وا می کنیم

دست در آغوش هم چون مرغ عشق

خواب را از چشم هر شب برده ایم

چشمهایت باز کن ای دیـــــــو شب

عاشقیم ما ، گــرگ باران خورده ایم

محمد علی شیردل